– سمیرا باباجانپور : کوچه شهید چهاردوری در محله تختی که قدیمی‌ها به نام کوچه مدرسی می شناسندش، زادگاه مردی است که پست و مقام او را پابند خود نکرد و او همچنان ساده زیست و ساده به ملکوت عروج کرد. حرف از شهید محمدجواد تندگویان است. همان جوان ساده‌پوش محله تختی که با آن صورت استخوانی و نگاه نافذش همچنان در خاطر اهالی ماندگار شده است.
خواندنی‌های بیشتر رادنبال کنید
فاطمه تندگویان، خواهر شهید محمدجواد تندگویان، وقتی قرار است از محله تختی و خاطرات برادرش حرف بزند یکراست می‌رود سراغ خانه پدربزرگش، جایی که آقا محمدجواد آنجا به دنیا آمد: «پدربزرگم، سید احمد مینونشان، از معتمدان محله تختی بود. ابتدا در خانه آن‌ها زندگی می‌کردیم. بعد ساکن کوچه مدرسی در همان نزدیکی شدیم. محله تختی محله‌ای با بافت مذهبی و اصیل بود. به‌خصوص خانواده‌هایی که در اطراف مسجد قندی و کوچه و خیابان‌های اطرافش زندگی می‌کردند اکثراً از معتمدین بازار بودند. منزل ما مرکز فعالیت‌های مذهبی و خیرخواهانه بود. البته اهالی به فکر همدیگر بودند و دردهایشان مشترک بود. یادم می‌آید پدربزرگم دو اتاق خانه‌اش را در اختیار نیازمندان سالخورده گذاشته بود. برادرم در چنین محیطی بزرگ شد.»
فاطمه تندگویان خاطرات برادر را این‌گونه به یاد می‌آورد: «هم باهوش بود و هم مسئول. شب‌های امتحان زیر تیر چراغ‌برق حصیر پهن می‌کرد و در خیابان به بچه‌ها درس می‌داد. اگر همسایه‌ای مریض می‌شد حتماً به عیادتش می‌رفت و برایش قرآن می‌خواند. دعای کمیل را حفظ بود. شب‌های جمعه در مسجد بینایی مراسم پرفیض کمیل برپا بود. زمانی که برق می‌رفت آقا جواد بلند می‌شد و بقیه دعا را بلندبلند می‌خواند. این مردمداری‌اش حتی زمانی که وزیر شد با او بود. وقتی به محله می‌آمد، همچون دوران نوجوانی، زنبیل به دست می‌گرفت و برای سالخوردگان و نیازمندان خرید می‌کرد. اهالی می‌گفتند: آقا شما وزیر هستید، چرا زنبیل به دست گرفته‌اید؟ لبخند می‌زد و دور می‌شد.»
منبع: همشهری آنلاین، سایت خبری روزنامه همشهری | hamshahrionline